از چشم ها بخونیم

این روزا که خوب نه ؛ خیلی وقته که عکس بعضی دوستای خیلی خیلی قدیمی رو تو فضای مجازی می بینم و با خودم میگم که چـــــــــــــــــــــــه قدر عقایدشون نسبت به اون دوران عوض شده و همون چیزی رو که اون زمان منع می کردن دارن تبلیغ می کنند {در حالی که واقعا قصد قضاوت کردنشون رو ندارم و آدمی باید تغییر کنه اصلا} با خودم می گم چه قدر آدما عوض می شن . حتی در مورد چیزایی که روزی بهش مطمئن بودن. 

همین خود ِ من روزی فکر می کردم نوشتن به عنوان یک بلاگر ؛ یا اصلا کلا نوشتن برای بهتر شدن حال خودت صرفا تو یه بستری مثل اینجا میسر می شه و باقی همه بی فایده است . الان نه اینکه به این اصل دیگه معتقد نباشم ؛ هنوزم نمی دونم واقعا جای دیگه مثل اینجا خوب هست یا نه ؛ ولی می خوام بگم خودم خیلی وقته کمتر اینجا می نویسم . یه چیزایی تو نوت گوشی می نویسم. یه چیزایی تو اینستاگرام می نویسم . یه چیزایی تو تلگرام می نویسم . شاید چهار روز دیگه رو دیوار خونه هم یه چیزی چسبوندم . 

حالا یه وقتایی زندگی و اتفاقات اون آدم رو عوض می کنه یه وقتایی هم خودت می خوای تغییر کنی بدون هیچ

یش نیازی. یه مسیر دیگه انتخاب کنی و تجربه بهم ثابت کرده  که لزوما همراهی یا عدم همراهی بقیه ربطی به نتیجه ای که می گیری نداره . 

برای یه تغییر مسیری تو زندگیم خیلی ها گفتن نرو ؛ بشین ؛ بمون . اما من رفتم ... حرف نشنیدم ؟ چرا... تا دلت بخواد  . حالا راضی ام ؟  تا دلت بخواد ...

+ قبلا یه پست بود با همین عکس ( که الان دیگه نیست ) . جالبه که دقیقا یادمه برای چی نوشته بودمش و برای چی این عکس بود .