از چشم ها بخونیم

چون که سال 98 داره تموم می شه و تنها چیزی که حس بهار بودن به من می ده هوای بهاره که می شه پنجره رو باز کنی و پرده ی اتاق با باد بهار بره و بیاد . چیزی که کرونا هنوز نتونسته اینو از ما بگیره در حالی که ما امشب تولد رو با کیک خونگی برگزار کردیم و کیک رو برای عزیزامون بردیم از فاصله ی یک متری تقدیم کردیم و کرونا تونسته بود لذت کنار هم بودن یه تولد ساده رو از ما بگیره .

از سال 98 ؛ اگه از  یکی دو مورد خوش حال کننده اش بگذرم که خوب انصافا خوش حال کننده بود کلا مورد خوب دیگه برای ذکر کردن نداره که البته من الان می خوام ذکر کنم . چون باید ذکر کنم . چون که ذکر کردن ( نوشتن ) به آدم کمک می کنه همونطور که اون سال با اون حجم استرس و کار به من کمک کرد .

حالا اگه از دو مورد کلاهبرداری مالی بگذریم که حالا شاید نام قانونیش هم کلاهبرداری نباشه ولی من می گم کلاهبرداری ؛ دیگه پشت سر گذاشتن سه مورد استرس وحشتنــــــــــــــــــــــــاک از دست دادن عزیزان واقعا لازم به ذکره . حالا نه اینکه نگران باشی ممکنه  از دستشون  بدی . واقعا داشتم از دست می دادمشون . به قدری که داشتم تو اون لحظه مراحل احیا و ماساژ قلبی رو مرور می کردم . اینکه چطوری اطرافیانم رو آروم کنم و از طرفی اون یکی رو احیا . ولی خوب ذکر این نکته که بالاخره هر سه مورد به خیر گذشت خودش از نمره های خوب کارنامه 98 محسوب می شه .

دیگه آخرای سال داشتم می گفتم که دیگه همه چی داره تموم می شه و چیز ِ بدتری  نمی تونه اتفاق بی افته که " کرونا " اومد . حالا به جای سه مورد ؛ قشنگ نگرانی از دست دادن همگی عزیزانم رو دارم . برای گروه پر خطر نگران تر  . یه نگرانی مزمن و طولانی ...

دیگه تو همین هفته بود که گفتم دیگه چیزی نمی تونه کارنامه رو خراب تر کنه که امروز " دزدی " مشت محکمی بر دهانم کوبید و دهانم دوختـــــــــ .